Чаг чаг чаг

朝起きてからいかに速く、そしてゆっくり出かけ準備できるかによって出来る分長く睡眠とり、準備よく通勤できる。
ﾍﾞｯﾄﾞから起き、ﾃﾚﾋﾞをつけ、洗面台に行く途中炊飯器もつける。顔洗ったら冷蔵庫から朝ごはんになる物を出しておく。戻ったらﾃﾚﾋﾞﾆｭｰｽ見ながら化粧をする。化粧し終わり、朝ﾖｰｸﾞﾙﾄ食べ終わる頃にご飯が炊き上がる。そしてお昼弁当のおかずをﾌﾗｲﾊﾟﾝにいれる。戻り、パンを食べながら又ﾆｭｰｽを見る。出かける5分前に着替える。これで40分で通勤準備ができる。
朝ごはんに、お昼弁当に、化粧に、ﾆｭｰｽに、化粧に、着替えに…今日も完璧!

ﾏﾝｼｮﾝからでたらいかに速く歩き、青信号に当たれ、横断歩道を渡れればﾗｯｷｰ、というか、2分程稼げる。角にある横断歩道の信号は赤になったら青いに変わるのがかなり遅いんだ、長距離ﾄﾗｯｸを見方に作られているみたいだ。
その後、又、途中に信号を待たずに行ければ電車に乗る時、ﾎｰﾑで列の前に立てる、って事は、座れる可能性が高い、って事は座れたら本をゆっくり読める、又は前の晩十分に眠れてなければ寝れる。また、速く駅に着ければ、降りる駅の出口に近い階段が当たる列車に乗れる、って事は降りてから又３０秒から1分稼げる…

１０秒待てば青に変わる信号で赤なのに渡ろうとする、急いでても１０秒前後に着いたって大した変わりはないだろう。
打ち慣れてないお店のﾚｼﾞさんになんでこんな動きが遅いのとｲﾗｲﾗする。
３，４分待てば次がくる電車に駆け込みしてまで乗ろうとする。
ゆっくりと前に歩く人で前進できなくてﾑﾀﾑﾀさに又いらだつ。

などなど…毎日一秒一分の計算との闘いのような毎日。

なにがここまで急かせるのだろうか。
急けば急くほど一日24時間1年365日が足りなく感じてくる。
時間というものに監視され毎日それの操り人形のようになっているようだ。

１分は1分で感じ、1分で過ごせていきたい。1分は30秒1０秒じゃなく、1分で味わっていきたい。

Paralympic

Хүн төрөлхтний Спорт, эв найрамдлын 23-р Их наадам төгсөөд, Хөгжлийн бэрхшээлтэй хүмүүсийн Спорт, эв найрамдлын наадам эхэллээ.
Тэгээд бодлоо. Яагаад тэдний олимп-ыг тусад нь хийдэг, тусад нь эхэлдэг юм болоо гэж?

Хүн төрөлхтний Спорт, эв найрамдлын Их наадам гэж нэрлэчихээд, Хөгжлийн бэрхшээлтэй иргэдийн наадам гэж тусад нь Паралимп гэж нэрлээд, хүн төрөлхтнөөс тусгаарлаад байгаа ч юм шиг.
Нээлтийн ажиллагаагаа хамтдаа хийгээд, хамтдаа эхлээд, тэмцээн уралдаан нь тусдаа болдгоороо болж болдоггүй юм байх даа? Хөлгүй, гаргүй, сонсголгүй, хараагүй гээд ингэж тусад нь ялгаж хийгээд байгааг мунхаг би огт ойлгохгүй юм.
Өөр ингэх шалтгаан байгаа юм болуу? мэдэж байгаа хүн байна уу таминээ.

Харих замд

Ажлаа тараад гарсан бороо дусалж байна. Ажлын нэг дүү зонтокгүй яанаа гэхээр нь за би ойрхон юм чинь гээд өгөөмөр сэтгэл гаргаад өөрийнхийгөө өгчихлөө. Энэ жил Токио хот бороо ихтэй, цахилгаан ч их ниргэж байгаа. Миний амьдрах дүүрэгт хамгийн их бороо орж, хамгийн их цахилгаан цахисан ч хүний урманд ганцад нь өртөөгүй яваадаа бардсан ч юм уу.
Метроноос буугаад буудал дээрхи дэлгүүр орж хүнсээ цуглуулаад гарсан бороо шаагиж байна. Дээгүүр өнгөрөх төмөр замын доогуур явж байтал бороо намдана биз, эргэж дэлгүүр орж зонток авах гэснээ, тортой хүнсэндээ түүртээд урагш алхав.
Бороо улам бүр шаагисаар, дэлгүүрээс бас холдсоор, төмөр замын доогуур алхсаар. Гэр рүүгээ явах зам руу орохын тулд төмөр замын доороос гарахгүй бол болдоггүй. Бороо улам ширүүссээр, тэнгэр дуугарч, цахилгаан цахина. Ингэж их хүчтэй орж байгаам чинь удахгүй намдана биз гээд жаахан хүлээхээр шийдэв. Намдах шинж алга ч алга, замын доор над шиг бороо намдахыг хүлээсэн хүмүүс нэмэгдсээр ханьтай болж эхлэв.
Машины гэрэлд харагдах борооны дуслууд хувингаар цутгаж байгаам шиг л улам сүртэй харагдана. Замын хажуугаарх гэрэлд ч бас тасралтшүй дуслах бороон дуслууд. Ямар нэг кинон дээр үзсэн хэсэг шиг, шаагисаар шаагисаар.
Чихний хэнгэрэг хагармаар тэнгэр дуугарч цахилгаан цахина. Тэнгэр тэр чигээрээ 2 хуваагдан цахилгаан цахихыг анх удаа харав. Тэнгэрийн заадас гэгч нь үүнийг л хэлмээр юм байна даа гэж толгойд гэнэт орж ирсэн ч арай өөр утга байдаг санагдана.
Яагаад ч юм хөгжилтэй санагдаад эхэллээ. Магадгүй ийм борооноор тэнгэр, бороон дусал, гүйлдэх хүмүүс, замаар ус цацуулан давхилдах машин, борооны дуслыг гэрэлтүүлэн улам үзэсгэлэнтэй харагдуулах замын гэрэл гээд л тухтай нь аргагүй ажиглаж байгаа нь анх удаа байх.
Тэхдээ хурдхан харихгүй бол.
Ойр хавьд дэлгүүр байхгүй. Зонток авах гэж хамгийн ойрын дэлгүүр орсон ч норно, тэгсний оронд шууд гэр рүүгээ гүйсэн нь дээр. Тэгээд ч гэрээр дүүрэн зонток бий.

30 мин өнгөрөв. Уйдаж эхлэв. За яадым норно л биз. цүнхэн дэх ном, гар утас гээд норж болохгүй юм аа гялгар уутанд хийгээд гүйчихье гэж бодсон ч төмөр замын доор өнгөрөөсөн 30 минут маань хайран санагдаад, норохгүй гэж л хүлээсийм чинь... гэж бодсоор...
45 минут өнгөрөв. Гар утсаа оролдсоор. Ном уншдымуу гэсэн арай л харанхуй юм.
Замын доорхи хүмүүсийн тоо нэмэгдсээр, бас хасагдсаар.
Хажууханд зогсож байсан залуу, найз охин нь зонток барьж тосч ирээд, хоёуулаа хөтлөлцөөд яваад өглөө. Хөгжим сонсож хаад нэг амандаа алан зогссон ах бас тэсэхээ болив болтой, чихэвчний хөгжимөө цүнхэндээ хийгээд гүйчихлээ.
Намдах биш бүр ширүүссээр. Хааяа бороонд нэвт норох сайхан ч өнөөдөр бол норохгүйн тулд 45 минут хүлээчихсэн. Дотроо тэр 45 минутандаа хоргодсоор, өөртэйгээ бичхэн тулалдсаар.
Гэнэт арай гайгүй намдаад ирлээ. Одоо... гэсээр гүйлээ, хар хурдаараа гүйлээ, гүйлээ. Гэрлэн дохио улаан байна. Хажуухандах дэлгүүрийн үүдэнд хоргодож ногоон гэрэл асахыг хүлээнэ. Зам гараад гүйлээ. Тор гэнэт хөнгөрөөд явчив. Эргээд харсан дэлгүүрээс авсан 2литрийн ус өнхөрч байна. Цааш харсан чинь миний ирсэн замаар цагаан лууван, огурцы гээд зам татчихсан байлаа. Бүгдийг нь нэг нэгээр нь авч торондоо хийх ч, уранхай торноос дахиад л унана. цүнхэндээ хийх гэснээ ном этэр гээд норж болохгүй юмнууд байгаа. Торны урагдсан хэсгийг нь зангидаад бүгдийг нь хийгээд өндийнө. Одоо харин гүйх хэрэггүй. Тайван, тайван алхсаар хариж ирэв.

Өнөөдөр 9/4,2008

Амралтын өдөр гэхэд арай л эрт нойрноосоо сэрчихлээ.. Нэгэн "номын ах" маань ихийг бүтээхээр Монгол руу буцах гэж байгаа юм. Арал дахь дурсамжийг бэлэглэхээр болж альбом хийхээр болов. Боорцог дүүгийн тушаалаар угаалгасан зурагнуудыг авах ажилтай, ажлын өдөр амардгаараа би.
Хоолоо хийж идэж зурагт харсаар оройхоон гараад алхчихлаа. Манайхаас 3хан метроны буудлын газар. Ажлын өдөр, үд дунд, метро хүн багатай, азны кооля суудал байна, ойрхон ч гэсэн суугаад авлаа, номоо гаргаж аваад уншлаа. Дороо хүрээд ирлээ, сүүлийн буудал, Хикаригаока. Сүүлийн буудал болхоор бүгд буулаа, нойрондоо умбах "агаа"-гаас бусад нь.
"Ахаа, сүүлийн буудал болчлоо, буугаарай" гээд тохойнд нь хүртэл, ах сэрээд "өө тэгснүү, баярлалаа, миний дүү" гээд инээмсэглээд буулаа...гэдэг нь миний дотроо бодсон хий бодол.
Хэн ч "агаа"-г сэрээе гэсэнгүй, би ч бас хүмүүсийн саарал урсгал дунд уусаад буулаа.
"Агаа" зүүдэн дундаа торойгоод л үлдсэн.



Жил бүр зохион байгуулагддаг Хаврын баяр гэх Монголчуудын баяр, оюутын байхдаа би ч бас хамтарч хийлцэж байсан баяр маань зохиогддог цэцэрлэгт хүрээлэн байдаг буудал. Ойрын 2 ч жил ирээгүй, оролцоогүй болохоор, Хаврын баярын элдэв дурсамжууд эргэлдсээр... Гадагш гарлаа, дурсамжууд солигдон эргэлдсээр...явтал нэг таягтай эмээ түрийвч ч юм уу нэг юм оролдон харагдана. Дэргэд нь цүнх нь унасан харагдана. унасан ч юм уу, зүгээр тавьсан ч юм билүү гэж дотроо бодоод, очиж авч өгөх гэснээ болиод өнгөрөөд явлаа. Гэхдээ л цүнхээ унагачихаад зогсож байсан ч юм билүү гэж бодогдоод болдоггүй, эргэн эргэн хараад явлаа. Эмээгийн хажуугаар өнгөрөх хүмүүсээс хэн ч эмээд туслая гэсэнгүй завгүй алхаагаараа өнгөрсөөр. Хүнд гай болчихгүй л бол дэргэд нь хүн унаж байсан ч барагтай тоохгүй хүмүүс. Би ч тэдний дунд ууссан мэт..хэдий ч дотроо туслахымсан гэж бодсон ч бие хөдлөхгүй, эргэн тойрны байдлаа харах, саарал өнгөнд уусчихсан мэт.
Хараа, яг тэгж таарна, эмээ таягаараа оролдоод л цүнхээ авах гээд л оролдож байна, тонгойж чадахгүй харагдана, эвий нуруу нь өвддөг байх л даа. Эргээд хурдхан алхлаа. Тэгсэн эмээ таягаараа оролдсоор байгаад цүнхээ гартаа авчихлаа.

Ганцхан л үг дутагдчих юм.

"Ахаа сүүлийн буудалд ирчихлээ,буугаарай"
"Эмээ, цүнхээ унагачихаа юу? аваад өгье"
гээд хэлчихсэн бол бүр сэтгэл өөдрөг нэгэн амралтын өдөр болохгүй юу.
Дотроо бодсон ч, эргэн тойрны хүмүүсийн байдлыг ажсаар бүгд ямар ч үйлдэл хийлгүй ийн өнгөрөх нь элбэг. Харсаар байгаад ... гэдэг л энэ байх.

Өндөр настанд тусалдаг
Өргөсөн юмыг нь дамжилдаг...ляа ляа