Өнөөдөр 9/4,2008

Амралтын өдөр гэхэд арай л эрт нойрноосоо сэрчихлээ.. Нэгэн "номын ах" маань ихийг бүтээхээр Монгол руу буцах гэж байгаа юм. Арал дахь дурсамжийг бэлэглэхээр болж альбом хийхээр болов. Боорцог дүүгийн тушаалаар угаалгасан зурагнуудыг авах ажилтай, ажлын өдөр амардгаараа би.
Хоолоо хийж идэж зурагт харсаар оройхоон гараад алхчихлаа. Манайхаас 3хан метроны буудлын газар. Ажлын өдөр, үд дунд, метро хүн багатай, азны кооля суудал байна, ойрхон ч гэсэн суугаад авлаа, номоо гаргаж аваад уншлаа. Дороо хүрээд ирлээ, сүүлийн буудал, Хикаригаока. Сүүлийн буудал болхоор бүгд буулаа, нойрондоо умбах "агаа"-гаас бусад нь.
"Ахаа, сүүлийн буудал болчлоо, буугаарай" гээд тохойнд нь хүртэл, ах сэрээд "өө тэгснүү, баярлалаа, миний дүү" гээд инээмсэглээд буулаа...гэдэг нь миний дотроо бодсон хий бодол.
Хэн ч "агаа"-г сэрээе гэсэнгүй, би ч бас хүмүүсийн саарал урсгал дунд уусаад буулаа.
"Агаа" зүүдэн дундаа торойгоод л үлдсэн.



Жил бүр зохион байгуулагддаг Хаврын баяр гэх Монголчуудын баяр, оюутын байхдаа би ч бас хамтарч хийлцэж байсан баяр маань зохиогддог цэцэрлэгт хүрээлэн байдаг буудал. Ойрын 2 ч жил ирээгүй, оролцоогүй болохоор, Хаврын баярын элдэв дурсамжууд эргэлдсээр... Гадагш гарлаа, дурсамжууд солигдон эргэлдсээр...явтал нэг таягтай эмээ түрийвч ч юм уу нэг юм оролдон харагдана. Дэргэд нь цүнх нь унасан харагдана. унасан ч юм уу, зүгээр тавьсан ч юм билүү гэж дотроо бодоод, очиж авч өгөх гэснээ болиод өнгөрөөд явлаа. Гэхдээ л цүнхээ унагачихаад зогсож байсан ч юм билүү гэж бодогдоод болдоггүй, эргэн эргэн хараад явлаа. Эмээгийн хажуугаар өнгөрөх хүмүүсээс хэн ч эмээд туслая гэсэнгүй завгүй алхаагаараа өнгөрсөөр. Хүнд гай болчихгүй л бол дэргэд нь хүн унаж байсан ч барагтай тоохгүй хүмүүс. Би ч тэдний дунд ууссан мэт..хэдий ч дотроо туслахымсан гэж бодсон ч бие хөдлөхгүй, эргэн тойрны байдлаа харах, саарал өнгөнд уусчихсан мэт.
Хараа, яг тэгж таарна, эмээ таягаараа оролдоод л цүнхээ авах гээд л оролдож байна, тонгойж чадахгүй харагдана, эвий нуруу нь өвддөг байх л даа. Эргээд хурдхан алхлаа. Тэгсэн эмээ таягаараа оролдсоор байгаад цүнхээ гартаа авчихлаа.

Ганцхан л үг дутагдчих юм.

"Ахаа сүүлийн буудалд ирчихлээ,буугаарай"
"Эмээ, цүнхээ унагачихаа юу? аваад өгье"
гээд хэлчихсэн бол бүр сэтгэл өөдрөг нэгэн амралтын өдөр болохгүй юу.
Дотроо бодсон ч, эргэн тойрны хүмүүсийн байдлыг ажсаар бүгд ямар ч үйлдэл хийлгүй ийн өнгөрөх нь элбэг. Харсаар байгаад ... гэдэг л энэ байх.

Өндөр настанд тусалдаг
Өргөсөн юмыг нь дамжилдаг...ляа ляа