Харих замд

Ажлаа тараад гарсан бороо дусалж байна. Ажлын нэг дүү зонтокгүй яанаа гэхээр нь за би ойрхон юм чинь гээд өгөөмөр сэтгэл гаргаад өөрийнхийгөө өгчихлөө. Энэ жил Токио хот бороо ихтэй, цахилгаан ч их ниргэж байгаа. Миний амьдрах дүүрэгт хамгийн их бороо орж, хамгийн их цахилгаан цахисан ч хүний урманд ганцад нь өртөөгүй яваадаа бардсан ч юм уу.
Метроноос буугаад буудал дээрхи дэлгүүр орж хүнсээ цуглуулаад гарсан бороо шаагиж байна. Дээгүүр өнгөрөх төмөр замын доогуур явж байтал бороо намдана биз, эргэж дэлгүүр орж зонток авах гэснээ, тортой хүнсэндээ түүртээд урагш алхав.
Бороо улам бүр шаагисаар, дэлгүүрээс бас холдсоор, төмөр замын доогуур алхсаар. Гэр рүүгээ явах зам руу орохын тулд төмөр замын доороос гарахгүй бол болдоггүй. Бороо улам ширүүссээр, тэнгэр дуугарч, цахилгаан цахина. Ингэж их хүчтэй орж байгаам чинь удахгүй намдана биз гээд жаахан хүлээхээр шийдэв. Намдах шинж алга ч алга, замын доор над шиг бороо намдахыг хүлээсэн хүмүүс нэмэгдсээр ханьтай болж эхлэв.
Машины гэрэлд харагдах борооны дуслууд хувингаар цутгаж байгаам шиг л улам сүртэй харагдана. Замын хажуугаарх гэрэлд ч бас тасралтшүй дуслах бороон дуслууд. Ямар нэг кинон дээр үзсэн хэсэг шиг, шаагисаар шаагисаар.
Чихний хэнгэрэг хагармаар тэнгэр дуугарч цахилгаан цахина. Тэнгэр тэр чигээрээ 2 хуваагдан цахилгаан цахихыг анх удаа харав. Тэнгэрийн заадас гэгч нь үүнийг л хэлмээр юм байна даа гэж толгойд гэнэт орж ирсэн ч арай өөр утга байдаг санагдана.
Яагаад ч юм хөгжилтэй санагдаад эхэллээ. Магадгүй ийм борооноор тэнгэр, бороон дусал, гүйлдэх хүмүүс, замаар ус цацуулан давхилдах машин, борооны дуслыг гэрэлтүүлэн улам үзэсгэлэнтэй харагдуулах замын гэрэл гээд л тухтай нь аргагүй ажиглаж байгаа нь анх удаа байх.
Тэхдээ хурдхан харихгүй бол.
Ойр хавьд дэлгүүр байхгүй. Зонток авах гэж хамгийн ойрын дэлгүүр орсон ч норно, тэгсний оронд шууд гэр рүүгээ гүйсэн нь дээр. Тэгээд ч гэрээр дүүрэн зонток бий.

30 мин өнгөрөв. Уйдаж эхлэв. За яадым норно л биз. цүнхэн дэх ном, гар утас гээд норж болохгүй юм аа гялгар уутанд хийгээд гүйчихье гэж бодсон ч төмөр замын доор өнгөрөөсөн 30 минут маань хайран санагдаад, норохгүй гэж л хүлээсийм чинь... гэж бодсоор...
45 минут өнгөрөв. Гар утсаа оролдсоор. Ном уншдымуу гэсэн арай л харанхуй юм.
Замын доорхи хүмүүсийн тоо нэмэгдсээр, бас хасагдсаар.
Хажууханд зогсож байсан залуу, найз охин нь зонток барьж тосч ирээд, хоёуулаа хөтлөлцөөд яваад өглөө. Хөгжим сонсож хаад нэг амандаа алан зогссон ах бас тэсэхээ болив болтой, чихэвчний хөгжимөө цүнхэндээ хийгээд гүйчихлээ.
Намдах биш бүр ширүүссээр. Хааяа бороонд нэвт норох сайхан ч өнөөдөр бол норохгүйн тулд 45 минут хүлээчихсэн. Дотроо тэр 45 минутандаа хоргодсоор, өөртэйгээ бичхэн тулалдсаар.
Гэнэт арай гайгүй намдаад ирлээ. Одоо... гэсээр гүйлээ, хар хурдаараа гүйлээ, гүйлээ. Гэрлэн дохио улаан байна. Хажуухандах дэлгүүрийн үүдэнд хоргодож ногоон гэрэл асахыг хүлээнэ. Зам гараад гүйлээ. Тор гэнэт хөнгөрөөд явчив. Эргээд харсан дэлгүүрээс авсан 2литрийн ус өнхөрч байна. Цааш харсан чинь миний ирсэн замаар цагаан лууван, огурцы гээд зам татчихсан байлаа. Бүгдийг нь нэг нэгээр нь авч торондоо хийх ч, уранхай торноос дахиад л унана. цүнхэндээ хийх гэснээ ном этэр гээд норж болохгүй юмнууд байгаа. Торны урагдсан хэсгийг нь зангидаад бүгдийг нь хийгээд өндийнө. Одоо харин гүйх хэрэггүй. Тайван, тайван алхсаар хариж ирэв.